De twee auteurs geven in vogelvlucht een overzicht van de diverse sociale bewegingen die, vanaf de definitieve grondlegging van de corporatistische staat in Mexico in 1934 (met het aan de macht komen van president Lázaro Cárdenas) tot op de dag van heden, keer op keer op zeer uiteenlopende wijzen getracht hebben de poten onder het heersende systeem weg te zagen. De nadruk ligt weliswaar op de naoorlogse periode. Aan bod komen de boerenopstand van Rubén Jaramillo in de jaren veertig en vijftig van de 20e eeuw, de stakingen van onderwijzers en treinpersoneel van eind jaren vijftig, de mislukte guerrillapoging van Arturo Gámiz in 1965, de studentenopstand van 1968 en het daarop volgende bloedbad op de Plaza de Tlatelolco, de guerrillabewegingen in de deelstaat Guerrero en het heropleven van het studentenverzet begin jaren zeventig, de strijd van de elektriciteitsarbeiders, de landbezettersbewegingen van de jaren zeventig, het ontstaan en de opkomst van het Zapatista Leger voor Nationale Bevrijding (EZLN) als opvolger van de FLN en de opstand die op 1 januari 1994 uitbrak in Chiapas. De auteurs proberen tevens aan te duiden waarom al deze bewegingen niet in hun respectievelijke doeleinden slaagden. Al met al een beknopt overzicht van 60 jaar weerspannigheid tegen de centrale regering en haar instituties in Mexico.