Je neemt iets waar en verbaast je dat een ander het over het hoofd ziet. Of je neemt iets waar, het is anders dan je verwachtte, maar je weet niet of je je simpelweg vergiste, of dat je je ideeën kunt repareren of dat je helemaal opnieuw moet beginnen te denken. En als je opnieuw begint, waar haal je dan nieuwe ingrediënten vandaan? En dan heb je iets moois bedacht, je doet je best het te onderbouwen, en anderen zien er het interessante niet van. Mensen blijken heel goed langs elkaar heen te kunnen denken. Zowel in het wetenschappelijke als in het daagse denken spelen al dit soort problemen en daarom worden begrippen als ‘waarheid’ en ‘werkelijkheid’ al heel lang bekritiseerd — onder meer door skeptici van allerlei slag. Toch worden deze kwesties liefst omzeild; hele rijen boeken zijn vol-geschreven met pogingen om de door skeptici opgeworpen uitdagingen te weerleggen. In dit boek gaat het andersom. In de gangbare filosofie is door de eeuwen heen skepticisme steeds dichter benaderd doordat telkens weer stukjes van het idee ‘waarheid’ afgevoerd moesten worden — een klein stukje verder gaan ligt eigenlijk voor de hand. Je komt dan terecht in een vorm van skepticisme die veel voordelen heeft: het denken wordt er productiever van en discussies zouden er gezelliger en vruchtbaarder van kunnen worden. De meeste mensen zijn al skeptisch over de ideeën van andersdenkenden — en die kritische benadering verdienen ook de eigen ideeën.