Van oudsher stond de nartuur als het oorspronkelijke, aangeborene en ingeschapene tegenover het kunstmatige, aangeleerde en afgeleide. De moderne tijd brak met deze visie en beschouwde natuur niet zozeer als volmaakt en voorbeeldig maar veeleer als gebrekkig en verbeterbaar. Dit natuurbegrip heeft de afgelopen decennia veel van zijn geloofwaarigheid verloren. Weliswaar heeft technisch ingrijpen in de natuurlijke kringloop en de menselijke stofwisseling de welvaart en het welzijn van grote bevolkingsgroepen ontegenzeglijk bevorderd, maar de huidige milieucrisis en de recente morele problemen rond geboorte en dood hebben inmiddels ook de keerzijde geopenbaard. Hierdoor is in het hedendaagse denken met name in de bio-ethiek, de milieufilosofie en het wetenschapsonderzoek , een enorme polarisatie opgetreden ten aanzien van de vraag wat natuur is en wat niet. Enerzijds bestaat er een tendens tot rehabilitatie van het traditionele natuurbegrip, waarbij de natuur als normatief criterium wordt opgevat, anderzijds een tendens tot radicalisering van het moderne natuurbegrip, waarbij de natuur als sociale constructie wordt voorgesteld. In het spanningsveld tussen deze beide uitersten kunnen de bijdragen aan deze bundel worden geplaatst. Museum Aarde biedt een overzicht van verschillende hedendaagse opvattingen in de milieufilosofie en kan als een inleiding tot dit terrein dienen.