Hoogendijk bepleit een wisseling van de macht (in het marxistisch jargon: andere productieverhoudingen) om de economie groener, democratischer en socialer te maken. Dat naakte bestaan kwam Hoogendijk tegen in `De Duitse Ideologie’ van Marx en Engels (1845): onder de kapitalistische verhoudingen zullen de productiekrachten destructief worden, en de mensen moeten zich deze dan toe-eigenen, niet alleen om hun zelfwerkzaamheid te bereiken, maar alleen al “om hun naakte bestaan veilig te stellen”. Hoogendijk ziet het geld-moet-groeien als kwalijke aandrijver van de groei. Bedrijven moeten daarom voortdurend draaien en wij, meer hebberig gemaakt dan wij van nature zijn, voortdurend consumeren. Hoogendijk wil de huidige, geldgedreven aanbodeconomie weer vervangen door de aloude economie afgesteld op de vraag, een vraag die, weten we nu, binnen de milieugrenzen moet blijven. Een bedrijf moet een fluctueren van de vraag aankunnen zonder, zoals nu, meteen aan een dip te bezwijken. Hoogendijk stelt daartoe een flexibilisering voor van zowel de kapitaalbeloning als van de werkgelegenheid. Tijdelijk minder verkocht, dan ook minder geld naar de geldschieters; en het bedrijf gaat door met tijdelijk minder personeel. Vele werkers zullen aldus betaalde bijbanen hebben en niet langer afhankelijk zijn van het wel en wee van één product. Hoogendijk spreekt in dit verband van een bevrijding van de ondernemer en de hele bedrijvigheid. Deze analyse wil het politiek mogelijk maken dat vooruitstrevende delen van links en rechts elkaar vinden en voor een bevrijdende doorbraak zorgen. Hoogendijk stuurt dus aan op een soort groen poldermarxisme.