Steelink, in 1890 geboren in Amsterdam en begin deze eeuw naar Noord-Amerika geëmigreerd, zette zich in de jaren vijftig aan het schrijven van zijn autobiografie. Hij had een bewogen leven achter de rug als militant lid van de anarcho-syndicalistische vakbond International Workers of the World (IWW) en had in de jaren van 1915-1920 als gevolg van een toenmalige Red scare-golf bijna vijf jaar in de bajes gezeten. Toen hij in de jaren vijftig wederom Amerika getroffen zag worden door een Red scare-golf (McCarthy) besloot hij zijn herinneringen aan het papier toe te vertrouwen om op deze wijze te kunnen waarschuwen voor de opnieuw heersende willekeur en totale paranoïa. In het nawoord wordt er een parallel getrokken tussen het gebruik van de Criminal Syndicalism Act in het begin van deze eeuw in de VS en het mislukte gebruik van Artikel 140 in Nederland. In beide gevallen was het de bedoeling om de radicale politieke oppositie monddood te maken en in een dwangbuis te dwingen.