Door de overvloed aan berichten over seksuele moorden op kinderen, kinder-pornografie en sexueel misbruik, ontstaat de indruk dat deze misdrijven enorm zijn toegenomen. Na de op sensatie beluste berichtgeving volgt de roep om de doodsstraf. Het feit dat het aantal seksuele moorden niet stijgt, krijgt net zo weinig toegang tot de openbare discussie, als het gegeven dat seksueel misbruik ook in familiekringen. Ieder jaar worden er zo’n honderd kinderen door hun ouders vermoord. Het verzoek van de schrijver is, om het debat te verzakelijken en in een maatschappelijke, politieke, psychologische en wettelijke samenhang te plaatsen. Hij wijst op de bedreiging die zedendelinquenten vormen en op de mogelijkheden van therapie als meest zinvolle slachtoffer-bescherming.