In de Indonesische onafhankelijkheidsoorlog, die sterk het karakter van een guerrillaoorlog had, waren inlichtingen doorslaggevend voor het behalen van militaire successen. Geen wonder dat Nederland en de Republiek Indonesië tussen 1945 en 1949 een verbeten inlichtingenstrijd voerden. Niettemin is over het personeel, de organisatie en de werkwijzen van de Nederlandse militaire inlichtingendiensten, die als ogen en oren van het leger moesten fungeren, niet veel bekend. Deze studie gaat uitvoerig in op deze gewelddadige confrontatie om inlichtingen. In welke mate hebben de Nederlandse diensten daarbij gefolterd en andere vormen van extreem geweld gebruikt? En waarom? Hoe accuraat waren de inlichtingen die zij over de Indonesische strijdkrachten vergaarden? Welke effecten hadden hun rapporten op de Nederlandse acties te velde – en op de besluitvorming van hogere echelons? Ook het touwtrekken om de cruciale medewerking van de bevolking en het al dan niet extreem gewelddadige optreden van de Indonesische inlichtingendiensten komen aan bod. Op basis van de interacties tussen de Nederlandse en Indonesische diensten die elkaar continu te slim af probeerden te zijn wordt het verloop van de spionageoorlog geduid. Dit boek laat zien dat deze grimmige en complexe strijd achter de schermen een grote – en tot dusver onderbelichte – impact had op de Nederlands-Indonesische oorlog.