Het uitvoeren van IMF-voorschriften in Venezuela leidde in 1989 tot grote oproer. Hoewel het land is voorzien van grote olievoorraden, zou de bevolking toch meer moeten gaan betalen voor noodzakelijke basisvoorzieningen en brandstof. Drie jaar later volgde een eerste militaire staatsgreep, geleid door een beroepsmilitair met een opvallend rode baret. In een minuut durend TV-optreden, liet hij de bevolking weten dat zijn staatsgreep weliswaar was mislukt, maar dat hij zijn wapens alleen ‘voor het moment’ zou laten rusten. Eind 1998 werd hij, Hugo Chávez Frías, door een meerderheid gekozen tot president op basis van een populistisch programma. Steun voor zijn paraplu-coalitie en zijn ‘Plan Bolivar 2000’ kwam met name uit de armere wijken en van hervormingsgezinde militairen. In 2002 werd hijzelf voor een korte periode slachtoffer van een reactionaire staatsgreep, hetgeen allemaal op documentaire-film werd vastgelegd. Het vastgeroestte en gecorrumpeerde partijenstelsel was voor decennialang beheerst door de sociaal-democratische AD en de christen-democratische COPEI. Deze zgn. ‘democratie van de Rijken’ – met haar enorme inkomensverschillen en corruptie – had haar ogenschijnlijke stabiliteit uiteindelijk verloren. De hervormers wonnen een reeks van electorale veldslagen, maar de werkelijke strijd om de macht bleek nog maar net begonnen. Geen middel is tot op dit moment onberoerd gelaten om het regime van Chávez omver te werpen. Chávez heeft in de Ierse journalist McCaughan een medestander gevonden. Hij heeft geen goed woord over voor de leugens van de commerciele media en voor de stakingen van de werkgevers met hun gecorrumpeerde vakbonden. Er gaat geen hervorming voorbij zonder strijd. De welgestelde zakenlieden en reactionaire militairen blijven onophoudelijk proberen om samen met de VS en Spanje, het regime van Chávez in het olierijke Venezuela te ondermijnen. Het is een geëngageerd verhaal, maar het ontbreekt aan kritische noten ten aanzien van de zoveel geplaagde hervormers, die steeds verder in het nauw gedreven worden. 2004 zal opnieuw een moelijk jaar worden voor Chávez en Venezuela zal hoe dan ook nog lang onrustig blijven.