In Too Active to Act stelt BAVO de vraag naar cultureel activisme, naar geëngageerde of ‘relationele’ kunst en hoe de betrokkenen ingebed zijn geraakt in de projecten –en in hun bredere draagveld–waar of waarmee ze verandering pogen te brengen. Hoe doeltreffend is deze kunst? Heeft deze kunst of heeft deze vorm van cultureel activisme nog een werkelijk emanciperend of veranderend effect? Kunnen deze ‘cultureel activisten’ vanuit hun ingelijfde positie nog een waarachtige politieke of maatschappelijke invloed
uitoefenen?