Freiheit ist immer…

IIn Duitsland is in 2002 opnieuw ruzie ontstaan over de nagedachtenis van Rosa Luxemburg. Aanleiding hiervoor was het voornemen van PDS-wethouders in Berlijn om een standbeeld voor haar op te richten. Een van de ferventste tegenstanders van dit plan is de auteur van onderhavig boek (een weer naar het `rechte pad’ teruggekeerde voormalig marxist) die deze dubbelbiografie van Luxemburg en haar strijdmakker Karl Liebknecht schreef als wapen in de strijd. Luxemburg wordt afgeschilderd als een ruziezoekende, betweterige persoon, een dogmatische marxiste, die uit principe geen compromissen wenste te sluiten en ook niet terugschrok voor het zwartmaken van tegenstanders. Scharrer ziet het uiteengroeien van de SPD en Luxemburg (tegen het begin van de Eerste Wereldoorlog) als een persoonlijke nederlaag voor haar en het gevolg van haar onverdraagzaamheid, in plaats van het te zien als een structureel probleem van een beweging die zich meer en meer van haar radicalere oorsprong afkeerde. Met volstrekt anachronistische en gepsychologiseerde verklaringen tracht Scharrer koste wat kost Luxemburg en Liebknecht onderuit te halen. Scharrer kan slechts bewondering opbrengen voor Luxemburgs kritiek op de bolsjewistische machtsgreep in de Sovjet Unie. Hen afschilderen als wegbereiders van de totalitaire communistische dictatuur is bezijden iedere werkelijkheid. In ieder opzicht is dit boek een mislukking. als historische compacte biografie en als pamflet.