La Dernière Internationale

Oorspronkelijk in het Italiaans, van dezelfde auteur als ‘L`Amara Vittoria
del situazionismo’, dat in 1997 bij Sulliver in het Frans verscheen. Zoals
wel meer hedendaagse exegeten van de Situationistische Internationale,
betreurt ook Marelli de breuk tussen de “kunstenaars”, of de stroming van
Constant, en de stroming “die een meer politieke houding aannam”, of die
van Debord, aan het begin van de jaren zestig. Wat je echter ook uit de
bladzijden van dit boek kan distilleren, is het feit dat er begin jaren
zestig wereldwijd een nieuwe proletarische, opstandige beweging ontstaat,
die zich kenmerkt door haar illegaliteit: wilde stakingen (België), wilde
opstanden (Watts – Los Angeles), wilde collectivisaties (Algerije) en dat
de Situationistische Internationale daar met al haar kracht aan heeft deelgenomen. In zulke omstandigheden kan ook de kunst niet anders dan
“crimineel” worden: “Zij wordt semi-clandestien. Zij komt naar buiten in de
vorm van het schandaal”, zoals het reeds in het vierde nummer van de
‘Internationale Situationniste’, uit 1960, wordt geformuleerd. Hoogtepunten
van deze activiteiten waren het schandaal van Straatsburg, in 1966, en
uiteraard mei ’68. De auteur lijkt het te betreuren dat er nooit
‘situationistische steden’ zijn gebouwd en dat het ‘New Babylon’ van
Constant in het stadium van maquette is blijven steken. Hij suggereert dat de
Situationisitische Internatonale, toen zij de samenwerking met Constant en
de zijnen opzegde, “het kind met het badwater heeft weggegooid”. De verdere
loopbaan van Constant en vele anderen, kunstenaars of niet, die de S.I.
hebben verlaten, doen dat echter nogal betwijfelen (Zie bijvoorbeeld de
tamme ‘Opstand van de homo ludens’ (over Provo), van Constant, in
vergelijking met de radikale standpunten die hij in zijn situationistische
periode innam.)